Η βόλτα στο... ΜΙΝΙΟΝ και η φωτογραφία με τον Αγιο Βασίλη τα Χριστούγεννα του 1970!

Είναι λογικό, να έχεις διαφορετικές μνήμες από κάποιον που έζησε τα Χριστούγεννα της δεκαετίας του '50, ή του '70, από κάποιον του 2000...

Αλλο πράγμα οι γιορτές λίγο μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο, άλλο πράγμα στην περίοδο της επταετίας και άλλο πάλι στην ηλεκτρονική εποχή του 2000.

Πολλά πράγματα άλλαξαν, αρκετά διατηρήθηκαν και θα παραμείνουν και μελλοντικά. Ομως, η μαγεία των Χριστουγέννων και γενικότερα των εορτών μέχρι και τα Φώτα δυστυχώς δεν υπάρχει πια.

Ισως γιατί θα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης "πονήρεψαν" περισσότερο από το κανονικό τα παιδικά μυαλουδάκια, ίσως γιατί η καθημερινότητα τρέχει πολύ πιο γρήγορα από ότι πριν πενήντα-εξήντα χρόνια.

Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι στις αρχές του '70, τα παιδάκια περίμεναν πως και τι να έρθουν οι γιορτές των Χριστουγέννων για να ζήσουμε αυτό το "όνειρο", το παραμυθένιο θέαμα στους στολισμένους δρόμους της Αθήνας με τις φωταγωγημένες βιτρίνες που είχαν του κόσμου τα στολίδια!

Ο τελικός προορισμός των περισσοτέρων ήταν να βρεθείς στην είσοδο του πολυκαταστήματος "ΜΙΝΙΟΝ" που δέσποζε στην πρωτεύουσα μεταξύ της πλατείας Κάνιγγος  και της Ομόνοιας.

Εκεί σε περίμενε ένας τεράστιος, για τα παιδικά μάτια Αγιος Βασίλης, που σε έπαιρνε στα πόδια του και ο πλανόδιος φωτογράφος έβγαζε την αναμνηστική φωτογραφία που την έβλεπες και την παρατηρούσες αχόρταγα, σχεδόν καθημερινά το υπόλοιπο του χρόνου και μέχρι το επόμενο ραντεβού... 

Εκεί στα Χαυτεία, βρισκόταν ο τροχονόμος που καθόριζε την κίνηση αυτοκινήτων, λεωφορείων, τρόλει και αμέτρητων πεζών. Γύρω γύρω από το "βαρέλι" που τον φιλοξενούσε υπήρχαν αμέτρητα δώρα, που πολλά παιδιά νόμιζαν ότι συγκεντρώνονταν για να τα πάρουν εκείνα! 

Δυστυχώς ήταν για τους τροχονόμους, που και 'κείνοι περίμεναν τις χρονιάρες μέρες για να πάρουν κάτι και να το πάνε στα σπίτια τους...

Στη συνέχεια, η παραμυθένια βόλτα έφτανε στην πλατεία δημαρχείου, όπου μικροπωλητές είχαν στήσει ένα τεράστιο πανηγύρι με κάθε λογής παιχνίδια και στολίδια για το σπίτι και το χριστουγεννιάτικο δέντρο!

Ο δήμαρχος φρόντιζε για την καθαριότητα πάντα των δρόμων αλλά και τον στολισμό τους με αστέρια, δεντράκια κλπ, πολλά από τα οποία συναντούμε μέχρι και σήμερα σε κολώνες και σοκκάκια!

Μετά το περπάτημα στο πανηγύρι του Δημαρχείου, έφτανες στην κεντρική Αγορά στην οδό Αθηνάς!

Αλλο πανηγύρι εκεί, με μικροπωλητές που πρόσφεραν στα παιδιά γλειφιτζούρια σε σχήμα κόκορα, άλλοι με το κλασικό μαλλί της γριάς, ενώ τότε είχε κάνει την εμφάνισή του και το απίστευτο παιχνίδι "τάκα-τάκα". Ηταν δυο μπαλάκια από σκληρό υλικό, δεμένα σε χοντρό σπάγκο, όπου τα τοποθετούσες στο μεσαίο δάκτυλο και με γρήγορες κινήσεις πάνω κάτω προσπαθούσες να τα κάνεις να χτυπήσουν το ένα το άλλο. Μετά από πολλά χτυπήματα πάνω στο χέρι σου που γινόταν... μελιτζανί έφτανες στην τελειοποίηση του παιχνιδιού και ένα αδιάκοπο τάκα-τάκα ακουγόταν σε όλη τη γειτονιά!

Οι γονείς σε οδηγούσαν στην κρεαταγορά για τα ψώνια των ημερών. Κρέατα κάθε λογής, κοτόπουλα, αμέτρητες γαλοπούλες είχαν τη τιμητική τους. Οπως και τα γουρουνόπουλα που πολλοί όπως και σήμερα τα προτιμούσαν για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Της μόδας τότε ήταν και το εισαγόμενο αρνάκι Νέας Ζηλανδίας που δεν έλειπε από κάθε σπίτι. Φοβερή γεύση που όσοι την δοκίμασαν τότε την θυμούνται μέχρι σήμερα!

Βεβαίως, μετά το πέρασμα από την κρεαταγορά, περνούσε απέναντι, στην λαχαναγορά, όπου στο βάθος, λίγο πριν μπεις στην πλατεία Θεάτρου, ήταν τα ημιυπόγεια μαγαζάκια με τα λουκάνικα και τα σαλάμια! Η χαρά των παιδιών και των μερακλήδων γονιών τους. Αν περνούσες από το κέντρο και δεν πήγαινες εκεί ήταν σαν να μη κατέβηκες στην Αθήνα. 

Φορτωμένοι με ψώνια, ανηφόριζαν στην Σταδίου και 'κει στο στενάκι δεξιά πίσω από το πολυκατάστημα "Ατενέ", υπήρχε το μαγαζάκι "Μαμ" που ελπίζω να υπάρχει και σήμερα!

Εκεί τους χειμώνες, πήγαινες για να φας μοναδική τραγανιστή σπανακόπιτα και τα καλοκαίρια παγωτό μηχανής. Σκέτο μαμ για μικρούς και μεγάλους. Εκεί είχε γυριστεί μια ταινία με την Καρέζη και τον Παπαμιχαήλ αν δε κάνω λάθος για τους ηθοποιούς, που δείχνει τον χαμό για να αγοράσει κάποιος σπανακόπιτα ή παγωτό.

Οσοι ήθελαν κάτι γλυκό, κατέληγαν ή στην Πανεπιστημίου, όπου βρίσκονταν το ημιυπόγειο "Αιγαίο" με τους εξαιρετικούς λουκουμάδες (το έφαγε και αυτό η περίοδος των μνημονίων).

Για όσους ήθελαν να φάνε πραγματικό σουβλάκι, πήγαιναν απέναντι από το "ΜΙΝΙΟΝ", όπου υπήρχε το σουβλατζίδικο "Η Λιβαδειά". Αγόραζες με μια δραχμή δυο σουβλάκια με ψωμάκι καρφωτό επάνω και την έκανες ταράτσα! Εναλλακτική, ήταν η απέναντι πάλι πλευρά, η λεγόμενη "Στοά της Πείνας" που κατέληγε στην Πλατεία Ομονοίας. Μέσα στη στοά υπήρχαν φαγάδικα, ζαχαροπλαστεία κλπ που συμπλήρωναν την όρεξη και του πιο απαιτητικού ανθρώπου!

Η βόλτα στα χριστουγεννιάτικα μαγαζιά είχε ολοκληρωθεί. Ο κόσμος κατευθυνόταν στο υπόγειο της Ομόνοιας, για να χρησιμοποιήσει τις κυλιόμενες σκάλες (πέντε έξι φορές για να κάνει βόλτα) και να πάρει τον ηλεκτρικό προς Κηφισιά ή προς Πειραιά!

Ομορφες, ωραίες, αθώες εποχές σε μια πρωτεύουσα άλλης εποχής!

ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΡΑΝΑΣ