Η επιστράτευση για την ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ με τα μάτια ενός δεκάχρονου

Οταν είσαι μικρός αντιλαμβάνεσαι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα! Οι σκέψεις σου, οι εικόνες που τυπώνονται στο μυαλό σου, οι ήχοι, έχουν εντελώς διαφορετική σχέση με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνεσαι όταν είσαι σε μεγαλύτερη ηλικία. 

Κάπως έτσι είναι οι εικόνες και οι ήχοι που έχω στο μυαλό μου όταν έγινε η εισβολή ων Τούρκων στην Κύπρο μας.

Θυμάμαι, ήμουν δεν ήμουν δέκα ετών, εκείνη την ημέρα σαν να ήταν χθες. Τόσο έντονη κατάσταση που και να ήθελες να τη σβήσεις από το μυαλό σου δεν γίνεται.

Θυμάμαι κάποια στιγμή, κι ενώ βρισκόμαστε στην παραλία του Σχοινιά στον Μαραθώνα, πέρασε ένα αεροπλάνο σχετικά χαμηλά από πάνω μας. 

Ανησυχήσαμε γιατί αυτό το πράγμα δεν το έβλεπες κάθε μέρα... Λίγα λεπτά αργότερα κι ενώ η ώρα ήταν περίπου 10, ήρθαν οι υπεύθυνοι που μας πήγαιναν με τα λεωφορεία για μπάνιο και άρχισαν να φωνάζουν:

"Πόλεμος! Πόλεμος με την Τουρκία. Γίνεται επιστράτευση! Γρήγορα βγείτε από τη θάλασσα πάμε Αθήνα"!

Δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω και να σας περιγράψω τις στιγμές και τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου εδώ και 48 χρόνια!

Σκηνές πανικού; Φόβου; Πρόσωπα χωρίς έκφραση; Τι είναι αυτό; Δηλαδή τώρα τι κάνουμε;

Αλλοι έβγαιναν από τη θάλασσα και έτρεχαν να βρουν τα ρούχα τους, άλλοι άρπαζαν τις τσάντες και έτρεχαν στο λεωφορείο, τα μικρά παιδιά ξεσπούσαν σε κλάματα από την αναταραχή. Χαμός! Κάποια κυρία τσακωνόταν επειδή δεν πρόλαβε να μαζέψει το τεράστιο... σωσίβιο που είχε μαζί της στην παραλία... Οι φήμες άρχισαν να φουντώνουν και να κάνουν την τρίχα... τριχιά! Οι κόρνες των αυτοκινήτων στον κεντρικό δρόμο, οι φωνές και οι τσιρίδες παιδιών και γυναικών. Πως να τα ξεχάσεις όλα αυτά...

Επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία και κάναμε μια απόσταση 40 χιλιομέτρων για να φτάσουμε στον Αγιο Παντελεήμονα στην Αχαρνών τρεις ώρες! Τόση ήταν η κίνηση και το μποτιλιάρισμα σε όλους τους δρόμους, κεντρικούς και απόκεντρους!

Στο σπίτι, η συγχωρεμένη η μάνα μας έκλαιγε και αγκάλιαζε τα αδέρφια μου τον Γιάννη και τον Σωτήρη που ήταν για επιστράτευση... Ο πατέρας μας από την άλλη, τους έδινε κουράγιο και τους έλεγε ιστορίες από το Αλβανικό μέτωπο που πολέμησε... Τέτοιες εικόνες σκόρπιες και μπερδεμένες που δεν λένε να σβήσουν εκείνο το μεσημέρι της 20ης Ιουλίου 1974!

Κάπως έτσι έζησα την πρώτη στιγμή της επιστράτευσης. Μετά, όσα ακολούθησαν τα ξέρετε όλοι σας. Οι γνωστές ασπρόμαυρες εικόνες της τηλεόρασης με Τούρκους να εισβάλουν στο νησί, παιδάκια να κλαίνε κλπ. Αλλη κουβέντα για άλλη φορά...

ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΡΑΝΑΣ