Το πρώτο θέατρο που φτιάχτηκε στην Αθήνα, ήταν ξύλινο και χωρίς σκεπή!

Οι θεατές φώτιζαν με δικά τους λαδοφάναρα για να δουν την παράσταση στην οδό Αιόλου! Ποια ήταν η πρώτη παράσταση, πως ντύνονταν οι ηθοποιοί και ποια ήταν τα σκηνικά 

Η παλιά Αθήνα τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα σίγουρα δεν είχε καμία σχέση με τη σημερινή εικόνα της. Έμοιαζε περισσότερο με μια μεγάλη επαρχία παρά με την πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Ωστόσο ήταν περί το 1835 όταν κατασκευάστηκε το πρώτο θέατρο των Αθηνών. Είχε τοποθετηθεί, μάλιστα, σε πολύ κεντρικό σημείο και συγκεκριμένα στην οδό Αιόλου.

Πώς ήταν το πρώτο θέατρο στην Αθήνα

Το πρώτο θέατρο για την ψυχαγωγία του κοινού βρισκόταν εκεί που βρίσκεται σήμερα το κεντρικό κτίριο της Εθνικής Τράπεζας. Δεν είχε φυσικά τις προδιαγραφές που έχει σήμερα ένα θέατρο ούτε στο ελάχιστο. Ήταν όμως η αρχή για τα επόμενα που θα κατασκευάζονταν αργότερα στην πρωτεύουσα. Το θέατρο αποτελούσε στην πραγματικότητα μια πρόχειρη ξύλινη κατασκευή, χωρίς σκεπή. Διέθετε, επίσης και λιγοστά θεωρεία. Εκείνη την περίοδο η Αιόλου, στο συγκεκριμένο σημείο ήταν ένας έρημος χωματόδρομος μακριά από την κατοικημένη πόλη. Οι οικογένειες της Αθήνας μάθαιναν από τον ντελάλη για τις παραστάσεις. Τις ανήγγειλε στην αγορά αλλά και πάλι δεν φαίνονταν να δείχνουν εξαρχής έντονο ενδιαφέρον. Ούτε όταν 1836 ο Αθανάσιος Σκοντζόπουλος επένδυσε όλη την περιουσία του γκρεμίζοντας την παλιά παράγκα. Στη θέση του κατασκεύασε ένα μεγαλύτερο θέατρο το οποίο και πάλι δεν είχε σκεπή.

Το εξωτερικό και το εσωτερικό του θεάτρου

Κοιτάζοντας κανείς το θέατρο, στην Αθήνα, δεξιά της εισόδου έβλεπε το «εισιτηριοπωλείον». Η είσοδος φωτιζόταν με δύο λαδοφάναρα πράγμα που σημαίνει ότι έπρεπε να φτάσεις πολύ κοντά για να την δεις και να μπεις. 

Μπαίνοντας τώρα, μέσα, το κεντρικό θεωρείο ήταν προορισμένο για τη βασιλική οικογένεια. Αυτό ήταν το μόνο που είχε επένδυση λευκού υφάσματος, για να καλύπτει τα σανίδια. Σε όλο το υπόλοιπο θέατρο ήταν ορατά τα καφασωτά σανίδια. Η πλατεία του θεάτρου, τώρα, ήταν χωμάτινη και είχε από δεκαπέντε σειρές ξύλινων καθισμάτων. Μπορούσαν όμως να παρακολουθούν την παράσταση και όρθιοι θεατές πίσω από τα καθίσματα. Υπήρχε αρκετός χώρος εκεί ενώ ακριβώς από πάνω βρίσκονταν τα θεωρεία.

Για να καταλάβει κανείς σε πόσο πρώιμο στάδιο βρισκόταν αυτή η κατασκευή του θεάτρου αρκεί να μάθει το εξής: Πολλοί θεατές άναβαν τα δικά τους φανάρια για να δουν την παράσταση. Ήταν τα ίδια φανάρια που χρησιμοποιούσαν για να βλέπουν στους σκοτεινούς δρόμους. Η δε σκηνή, κατά τα γραφόμενα του Ν. Λάσκαρη, – ο οποίος είναι και ο πρώτος που δημοσίευσε τα σχετικά με το θέατρο- ήταν τόσο πρωτόγονη όσο και την εποχή του Σαίξπηρ. Αν και υπήρχε σκηνικό ζωγραφισμένο κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι αναπαριστά, έτσι ώστε μάλλον η φαντασία των θεατών να διαμορφώνει την σκηνογραφία ανάλογα με το έργο. Όσον αφορά τα κουστούμια των ηθοποιών, ήταν πάντα στολές ντόμινο, ανεξαρτήτως του έργου που παιζόταν. Η ορχήστρα, αποτελούμενη από τρία μουσικά όργανα, δε βρισκόταν μπροστά από τη σκηνή, αλλά την είχαν στριμώξει σε κάποιο θεωρείο.

Οι παραστάσεις που δόθηκαν

Η πρώτη παράσταση δόθηκε στις 24 Μαΐου 1836 με το έργο «Τα Ολύμπια» του διάσημου για την εποχή Μεταστασίου, σε μετάφραση του Ρήγα Φεραίου, από θίασο ερασιτεχνών με αποκλειστικά άντρες ηθοποιούς. Το Θέατρο Σκοντζοπούλου όπως τελικά το αποκαλούσαν λειτούργησε για δεκαπέντε μήνες και παρουσίασε 10 πρωτόγνωρα ελληνικά έργα. Εδώ ανέβηκε μάλιστα για πρώτη φορά και η «Βαβυλωνία» του Βυζαντίου. Το Μάιο του 1836, ο Σκοντζόπουλος χρεοκόπησε και το θέατρο οδηγήθηκε σε αναγκαστικό πλειστηριασμό. Το παράπηγμα διαλύθηκε και οι δανειστές πήραν τη ξυλεία του θεάτρου αντί των χρημάτων τους.