Η σύγχρονη Μπουμπουλίνα βρίσκεται στην Κίναρο: «Tι να μου κάνουν εμένα οι Τούρκοι, δεν τους φοβάμαι…», λέει η κυρά Ρηνιώ
H κυρά-Ρηνιώ είναι η μοναδική κάτοικος της Κινάρου. Η μέρα της ξεκινά περίπου στις 03:00 και μέχρι να βγει το πρώτο φως του ήλιου διαβάζει όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Με το ξημέρωμα πηγαίνει στα κατσίκια και τα πρόβατά της.
Αφού ανάψει και τα καντήλια στην εκκλησία του Αϊ-Γιώργη που έχτισε ο προπάππους της το 1878, η κυρα-Ρηνιώ κατηφορίζει για το μεσημεριανό της, που συνήθως περιλαμβάνει κρέας ή ψάρι, στο σπίτι της, που αποτελείται από ένα δωμάτιο, έχει μια σόμπα με γκάζι για θέρμανση και από το παράθυρό του βλέπει το έρημο λιμάνι.
«Αμα θέλω να μάθω τις ειδήσεις, βλέπω τηλεόραση. Το Ιντερνετ δεν ξέρω πώς να το δουλέψω. Κι η τηλεόραση το λέει, πως είναι τα τουρκικά drones κάθε μέρα πάνω από το νησί. Σε όποιον το πω, μου λέει «μη φοβάσαι, δεν γίνεται τίποτα». Ξέρω ‘γω, τι να πω. «Τα καράβια μας είναι απ’ όξω», μου λένε, «δεν θα τους αφήσουν να περάσουν από ‘δώ»», αναφέρει η κυρα-Ρηνιώ που είναι η μόνη κάτοικος του μικρού νησιού μεταξύ Αμοργού και Καλύμνου, από το 2013, τότε που έχασε τον άνδρα της Μικέ Κατσοτούρχη.
Δύο φορές τη μέρα μιλά με τα παιδιά της στο τηλέφωνο, την κόρη και τον μικρό της γιο στην Κάλυμνο, γιατί με τον μεγάλο που ζει στην Αυστραλία – από όπου πέρασε κι εκείνη ένα φεγγάρι με τον άντρα της – οι επικοινωνίες είναι αναγκαστικά πιο αραιές. «Ερχονται και τα εγγόνια μου στην Κίναρο. Ο πρωτογιός μου έχει κόρη και γιο, η κόρη μου δυο γιους και ο μικρός μου γιος ένα αγόρι. Εμένα εδώ είναι το νησί μου, το απολαμβάνω, μου αρέσει. Δεν μπορώ να ζήσω αλλού. Γεννήθηκα στην Αμοργό, αλλά από εννιά μερών με φέρανε στην Κίναρο. Τον άντρα μου τον γνώρισα 21 χρονών στην Κάλυμνο, παντρευτήκαμε και από όταν έφυγε ο πατέρας μου – που όσο ζούσε το ‘λεγε πως ήθελε να αναλάβω εγώ το νησί – ο άντρας μου δεν μου χάλασε χατίρι κι ήρθαμε το 2000 και μείναμε μόνοι μας εδώ. Το μόνο που μου λείπει σήμερα είναι η κόρη μου για να ‘χα μια καλή παρέα», επισημαίνει η κυρα-Ρηνιώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια