Οταν στην Ελλάδα άλλαζαν τα κανάλια της τηλεόρασης με το... πιρούνι

 

Ξέρετε, όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος όλο και περισσότερο θυμάται μικρές ιστορίες από τότε που ήταν πιτσιρικάς. Σκέψεις και εικόνες που έρχονται και χάνονται στο πέρασμα των χρόνων, που συγκρούονται με την σύγκριση του σήμερα και πάλι από την αρχή...

Μια από αυτές τις ιστορίες ήταν και η εμφάνιση της τηλεόρασης στην Ελλάδα. Εγώ το θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας του '60. Μια εποχή που είχε τα πάντα και η οποία προετοίμαζε το έδαφος για την απίστευτη τεχνολογική επανάσταση που ξεπέρασε τον εαυτό της. 

Ηταν τόσο απίστευτη και εξωπραγματική η εμφάνιση της τηλεόρασης που ο κόσμος δεν μπορούσε να κλείσει το στόμα του με αυτά που έβλεπε.

Βεβαίως το να αποκτήσει κάποιος την δική του τηλεόραση έπρεπε να τον φυσάει τον παρά και να έχει μεγάλη αυλή για να μαζεύει... κόσμο σε σπουδαία γεγονότα.

Βλέπετε ο Ελληνας είναι από εκείνους τους ανθρώπους που αρέσκονται να φιλοξενούν αλλά και να επιδεικνύονται στους άλλους...

Θυμάμαι δηλαδή τότε που έγινε η εκτόξευση του Απόλλων στη Σελήνη. Βρισκόμουν στον Αγιο Στέφανο και είναι ζήτημα σε όλο το Μπογιάτι, όπως ήταν η παλιά ονομασία του μικρού δήμου της Αττικής, να υπήρχαν καμιά δεκαριά οθόνες τηλεόρασης. Αντε μια στο μεγάλο καφενείο, άντε άλλη στο σπίτι του γιατρού κλπ.

Στη γειτονιά μας είχε αγοράσει τηλεόραση και ένας με καταγωγή από τα Τρίκαλα! Το σπίτι του ευρύχωρο και με μεγάλη αυλή, ήταν ότι έπρεπε για να μαζεύει κόσμο σε μεγάλα γεγονότα. Η τηλεόραση ήταν μια τεράστια, Λέβε Οπτα με σήμα το λιοντάρι. 

Ιντσες μη με ρωτάτε πόσες ήταν. Να πούμε σημερινή 60άρα, αλλά καμία σχέση. Ογκος τεράστιος και ξύλινος. Κάπου στη μέση η οθόνη! Ο κόσμος ήταν αμέτρητος στα παιδικά μάτια μου. Η εκτόξευση του Απόλλων για το φεγγάρι θύμιζε ταινία του Τζέιμς Μποντ που χαζεύαμε τα καλοκαίρια στον θερινό του χωριού. 

Κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μας η τηλεόραση. Το χαζοκούτι, που το έλεγαν οι λάτρεις του κινηματογράφου και οι οποίοι λιγόστευαν μέρα με τη μέρα. Πάντως όσες κατάρες κι αν έριξαν δεν κατάφεραν να ξορκίσουν το... κακό της τηλεόρασης. Η τηλεόραση άρχισε να γίνεται αναγκαίο... κακό για όλα τα σπίτια και να πουλάει τρελά σε όλο τον κόσμο που μάζευε λεφτά για να την αποκτήσει με πολλές πολλές δόσεις.

Επειδή μάλιστα τα ανταλλακτικά ήταν ακριβά, πολλοί προσπαθούσαν να την επιδιορθώσουν όταν μπλόκαραν τα κανάλια, της ΕΙΡΤ και της ΥΕΝΕΔ... Και δεν έφταιγαν τα κανάλια, αλλά η κακή χρήση. Πάτα το ένα κανάλι, γύρνα το άλλο, κάποια στιγμή χαλούσαν! Ετσι υπήρχαν κάποιοι που είχαν άγνοια κινδύνου. Επαιρναν ένα πιρούνι και αφού έκαναν μια μικρή... επέμβαση στα κουμπιά, άλλαζαν τα κανάλια με το πιρούνι, σαν να γυρνούσαν το κοκορέτσι το Πάσχα!

Οταν μάλιστα η συσκευή έφτανε στο αμήν και δεν μπορούσε να συνεχίσει να προσφέρει τις σούπερ παραγωγές της εποχής, όπως ο Αγνωστος Πόλεμος, Το Λούνα Πάρκ κλπ ολοκλήρωνε το πέρασμά της από τον κόσμο μας σε μια γωνιά εκτελώντας χρέη διακοσμητικού τραπεζιού με το γνωστό σεμεδάκι της γιαγιάς να το σκεπάζει με την γνωστή λεπτή δαντέλα από βελονάκι!

ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΡΑΝΑΣ