Η ΖΩΗ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΡΟΔΕΣ

Για όσους με γνωρίζετε είναι ευκαιρία να με ξαναθυμηθείτε! Για όσους πάλι δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ ευκαιρία να μάθετε ποια είμαι!

Οταν και γω τσούλαγα κανονικά στο δρόμο χωρίς να αντιμετωπίζω προβλήματα στη βάδηση είχα μια εντελώς διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων.

Από το 2005 που μπήκε στη ζωή μου η ρόδα, το αμαξίδιο, το καροτσάκι που το λένε κάποιοι "συνάδελφοι" εμφανίστηκε μπροστά μου μια απίστευτη αλλαγή.

Βέβαια ο Σταύρος, για όσους θυμούνται είχε εμφανιστεί πολύ νωρίτερα... Για όσους με μαθαίνουν τώρα, είχε εμφανιστεί από το 1999, όταν μου  έκανε το πρώτο ψηστήρι στην εφημερίδα που δούλευα τότε! Την προηγούμενη Χιλιετία δηλαδή!

Μετά ήρθε ο γάμος, η αγωνία για το αν θα έρθουν παιδιά... και τα οποία έσκασαν μύτη λίγα χρόνια μετά! Και μάλιστα δύο (ζωή νάχουν). 

Και κει που ξεκίνησα με έναν άντρα βρέθηκα ξαφνικά με τρεις!!@#$%...

Η ζωή μου άλλαξε. 

Από τα καρεκλάδικα της Λάρισας, βρέθηκα στα καρεκλάκια για να τα ταίζω!

Από τα λουλούδια και τις χαρτοπετσέτες στα τσακαλάδικα της Αθήνας "έτρεχα" (που λέει ο λόγος) να μαζεύω πλειμομπίλ, σαλιάρες και πιπίλες!

Και όπως γίνεται συνήθως, ο χρόνος τρέχει, τα παιδιά μεγαλώνουν, εμείς... μικραίνουμε και η ζωή πάνω... στις ρόδες συνεχίζεται.

Υ.Γ. Οτι τα λέμε μέσω facebook, twitter είναι γνωστό. Γιαυτό θα τα πούμε την επόμενη φορά. Οπως και πολλά άλλα που θέλω να μοιραζόμαστε. Μέχρι τότε καλό "Σουκού".

ΕΛΕΝΑ ΣΟΛΩΜΟΥ (ταιριάζει και με το... Σουκού)